Het openbaar vervoer in Kopenhagen

Afgelopen week ontving ik mijn gepersonaliseerde Rejsekort, het equivalent van de Nederlandse OV-chipkaart. Mocht je je al irriteren aan het lelijke, glitterende, gele design van onze Nederlandse kanjer, dan heb je deze held nog niet gezien: een witte kaart met een grote blauwe stip erop, waar in het midden mijn naam (onvolledig) op gedrukt staat. De voornaamste reden waarom mijn anonieme Rejsekort niet meer volstond en ik graag een persoonlijke Rejsekort wilde? 20% korting op het openbaar vervoer buiten de spits. Als gierige Nederlandse student kon ik deze kans niet laten lopen.

Bij mijn kaart ontving ik een Deense folder met informatie over mijn nieuwe reismaatje. Op aanraden van mijn taaldocent moet ik proberen zo veel mogelijk dingen in het Deens te lezen, dus zo geschiedde. Met mijn leestalent ontfutsel ik dat de spits van 7 tot 11 uur ’s ochtends en van 13 tot 18 uur in de middag duurt. Pardon? Wellicht heb ik mijn talent toch ietwat overgewaardeerd, want dit lijkt enigszins overdreven. Afgezien van het feit dat ik nu slechts de twee uurtjes tussen 11 en 13 uur korting krijg, kan ik er onmogelijk bij dat een spits de gehele ochtend én middag kan duren. En wat voor speciaals gebeurt er dan (juist niet) tussen 11 en 13? Mijn Deense vrienden helpen mij helaas niet van deze vragen af.

Toen ik ze vroeg of ze ooit wel eens een trein hadden meegemaakt die zó vol is en je simpelweg niet mee kunt, kreeg ik enkel ongelovige blikken.

Op het geheim van de eeuwigdurende spits nagelaten, werkt het openbaar vervoer (in ieder geval in Kopenhagen) perfect! Treinen rijden én komen op tijd. Dezelfde Deense vrienden die ik vroeg naar hun ervaringen met het openbaar vervoer, konden zich namelijk niet herinneren dat ze in het afgelopen jaar vertraging hadden meegemaakt. Toen ik ze vroeg of ze ooit wel eens een trein hadden meegemaakt die zó vol is en je simpelweg niet mee kunt, kreeg ik enkel ongelovige blikken. Dat dit soort taferelen in een ander West-Europees land wel voorkomen, de NS-prop-trein, bleek een geheel nieuwe gewaarwording.

Daarnaast word je, wanneer je ’s middags een Deense trein instapt, niet bedolven onder een hysterische mensenmassa. Je bent nadat je instapt geen sardientje in een blik geworden. Het aantal mensen in de treinen hier is niet te vergelijken met de kolkende mensenmassa die tussen 17 en 19 van Amsterdam naar Utrecht probeert te komen. Als ex-forens op dit drukke Nederlandse traject zijn rustige treinen een welkome verandering.

Het aantal mensen in de treinen hier is niet te vergelijken met de kolkende mensenmassa die tussen 17 en 19 van Amsterdam naar Utrecht probeert te komen.

Hoe kan het dan dat het treinverkeer in Denemarken wel goed werkt? Dat klagen op de nationale openbaar vervoersmaatschappij hier volkomen vreemd is? Het zal aan de Denen liggen. En dan met name aan het gebrek aan Denen. Aan het feit dat er hier slechts 5,5 miljoen mensen wonen. Dat is namelijk maar één derde van het aantal mensen dat in het (naar oppervlakte) kleinere Nederland wonen. Dat zijn drie keer zo weinig mensen die het op jouw zitplek in de trein hebben gemunt.

Dat zou in één keer alle problemen voor de NS oplossen: als je maar één derde van de concurrentie zou hebben, zou je zelfs in die terror-intercity naar Amsterdam een zitplek kunnen bemachtigen. Al reisde ik in die terror-intercity wel gratis met mijn studentenabonnement, zonder zeer opmerkelijke spitsuren in mijn achterhoofd te houden.

Berdien

Berdien vertrok voor de liefde richting de hoofdstad van Denemarken, Kopenhagen. Voor Fika Magazine blogt ze over alles wat ze meemaakt in haar nieuwe woonplaats.